In het atelier van Floor Denil

Helder

‘De laatste zes jaar maak ik elke zomer een langeafstandswandeling. Alleen. In het begin leerde dat mij vooral zelfstandigheid, want ik moest zo’n tocht van a tot z plannen én volhouden. Maar de laatste drie keer bracht het me vooral introspectie. Zo kwam ik vorige zomer terug van Noorwegen met het besef hoeveel nood ik had aan rust. Floor, dacht ik, je moet stoppen met zo veel uitgaan en veel vaker thuis zitten. Ik had bijna geen mentale ruimte meer om te tekenen, terwijl dat net is waardoor ik heftige emoties voor mezelf helder krijg. Ik pieker, pieker – tot ik iets op papier zet waardoor ik snap wat er op een dieper niveau speelt.’

The people want more!

‘Het begon nochtans vanuit een hele kindse energie. Ik studeerde jazz-zang, maar vond die studie te beperkend. Iets maken terwijl je al bezig bent met hoe het gaat worden ontvangen, voelde als creatieve moord. Maar de tekeningetjes die ik in de kantlijn van mijn dagboeken zette, kon ik zonder veel nadenken op Instagram gooien. Mijn eerste post kreeg twintig likes en ik dacht: the people want more!’ (schatert) ‘Dat enthousiasme zorgde er wel voor dat het uitgroeide tot de community die het nu is, denk ik. Het voelt als een warme huiskamer, al probeer ik me los te koppelen van externe waardering. Dat kan limiterend werken.’

Stokmannetjes

‘Het speelse en superkleurrijke van kunstenaars als Brecht Evens en Fleur De Roeck vind ik echt waw! Daarom hangt er werk van allebei in mijn living. Ik heb ook delen van mijn appartement in het lichtgroen, dieprood en felblauw geschilderd omdat dat het vrolijke in mij representeert. Maar in mijn werk past mijn zwart-witstijl met stokmannetjes het best bij wat ik wil, namelijk een inzicht delen op een simpele, begrijpbare manier. Vroeger tekende ik alles gewoon op papier in Bic, tot ik mijn graphic novel Arlo maakte en overschakelde op de iPad. Elke lijn die ik zet, kan ik uitwissen als het moet. Ik ben zoveel vrijer.’

“Ik heb delen van mijn appartement in het lichtgroen, dieprood en felblauw geschilderd omdat dat het vrolijke in mij representeert. Maar in mijn werk past mijn zwart-witstijl met stokmannetjes het best bij wat ik wil.”

Lezend varken

‘In mijn kleine werkkamer naast de living hangen vlaggetjes met stoffen van Eva Mouton die ik genaaid heb en wascotekeningen die ik in een of andere intuïtieve bui op papier gekwakt heb. Sinds kort dwing ik mezelf structureler om in een ander medium te werken door bij mij thuis knutseldagen te organiseren. Elke maand nodig ik een groepje vrienden uit. De enige voorwaarde is dat ik me veilig voel bij hen. Kunnen ze komen, kunnen ze niet komen? All fine. De vorige keer zaten we met acht aan tafel te kleien en ben ik geëindigd met een boekensteun in de vorm van een lezend varken, geverfd in Magritte-stijl.’

Tian Tu

‘Naast mijn zetel heb ik een rijtje prachtboeken staan. Dat gaat van graphic novels van Craig Thompson en Judith Vanistendael tot de geweldig mooie prentenboeken van Jacques & Lise. Daar zit ik graag voorzichtig in te bladeren, maar soms sta ik ook gewoon te kijken naar mijn collectie stenen. Naast mijn laptop staat een hele speciale met kristallen waarop weer nieuwe kristallen zich vormden – echt een kunstwerkje. Ik vind ze al snuisterend in bijvoorbeeld Tian Tu in Gent, waar de supergepassioneerde uitbaatster me ook al eens een steen verkocht die staat voor creativiteit. Soms valt mijn oog erop en denk ik: yes, jij bent hier ook!’

Negen tot vijf

‘Ik heb vier jaar in Gent gewoond, maar toen een lange relatie daar eindigde, verhuisde ik naar Brussel. Je krijgt hier zo constant prikkels dat ik pas na twee jaar mijn grenzen kon bewaken. Onlangs ben ik ook gestopt met mijn werk in een koffiebar om weer zelfstandige te worden. Eén week heb ik me daarin laten gaan – in de zetel liggen, chips eten – maar ik voelde me zo schuldig, dat ik direct de maandag erop een afspraak met mezelf maakte: elke weekdag werk ik, met een uur pauze, van negen tot vijf. Ook niet langer, want anders ben ik de dag erna niet productief. Pas op: als ik een impuls heb om te creëren, mag dat eender wanneer.’

Goede baas

‘Al bij al probeer ik een goede baas voor mezelf te zijn door te luisteren naar hoe ik me voel en wat ik wil. Als dat natuurlijk ‘een maand verlof’ is, houdt de volwassene het kind in mij in toom. Zo droom ik nu van een nieuwe wandeling op de Lofoten, maar moet ik dat van mezelf professionaliseren, bijvoorbeeld door onderweg voor merken te schrijven of tekenen. Thuis heb ik al opdrachten voor bedrijven en ik run een webshop met eigen prints. Dat is soms wat veel geregel en daar worstel ik vooral mee op dagen dat ik me slecht voel. Maar bon, ik moet het gewoon doen – een kleine prijs om te mogen bezig zijn met wat ik graag doe.’

Mozart

‘Ik zit graag aan mijn bureau, negen hoog, en moet daar van mezelf maar af en toe opruimen. Eigen rommel is zoals kak van je kleine, hè, die stinkt niet.’ (lacht) ‘Vroeger stond hier een boxje waarop ik woew!-muziek zoals die van Caroline Polachek luisterde, maar het is kapot. Ik draai nu platen: van Ella Fitzgerald, Leonard Cohen, mijn vriendinnen Noa Lee en Rosa Butsi. O en keivaak Mozart de laatste tijd. In de muziekschool vond ik het supersaai om zijn stukken op mijn dwarsfluit te moeten spelen, maar nu ontdek ik hoeveel harmonie en schoonheid er vooral in zijn vroege werk zit. Ik zing ook weer, in een a-capellagroepje.’

Samen met zus

‘Toen ik eens overstrest was, stelde mijn kinesist me gerust: “Je moet niet mediteren, Floor, dat is niets voor jou.”. Het klopt: er valt het meest gewicht van mijn schouders als ik de diepe stem in mezelf vertaal naar het papier of muziek. Het is een cadeau dat ik dat kan, vind ik. Ik laat me ook door mijn psycholoog wijzen op bijvoorbeeld te veel pleasen of in de slachtofferrol kruipen. Als kind was er bij ons thuis heel veel ruzie en ik gaf mezelf de taak om te zorgen dat iedereen zich weer goed voelde. Dat moet ik nu afleren. Mijn zus draagt dezelfde problematiek mee, dus ik ben blij dat we nu brainstormen over een boek samen.’

“Er valt het meest gewicht van mijn schouders als ik de diepe stem in mezelf vertaal naar het papier of muziek. Het is een cadeau dat ik dat kan, vind ik. ”

Noodzaak

‘Ik zal het zelf wel beslissen of oplossen, denk ik altijd. Waardoor er eigenlijk maar twee mensen zijn van wie ik feedback verdraag: mijn zus en Roel, met wie ik zo lang samen was en met wie ik goed bevriend bleef. Zij werken niet met beelden – hij is muziekproducer en zij actrice – en toch maken ze vaak de juiste opmerkingen. Ik vind het ook goed dat ze mijn werk tegen hun kritische lat leggen. Sowieso wil ik alleen iets maken als er een verhaal en een noodzaak is. Mijn zus en ik gaan dus niets forceren. Ik zou wel uitkijken naar een project van lange adem, want dan werk je aan iets gelaagds waarop je écht trots kunt zijn.’

REEKS: In het atelier

Hoe ziet de werkruimte van illustratoren eruit? Wat zijn hun rituelen, talismannen en eigenaardigheden? Waaruit putten ze inspiratie en hoe komen ze tot hun beste werk? Journaliste Katrien Steyaert mag binnenkijken in hun ateliers en in hun creatieve geesten. Michiel Devijver maakt er foto’s bij.