De leeswereld van Dempsey Hendrickx

‘De man die me de ogen heeft geopend en de kracht van lezen heeft getoond, is Hugo Claus’, zegt Dempsey Hendrickx. ‘Ik las De koele minnaar en was op slag overtuigd van fictie en romans. Ik werd meegezogen in het verhaal (over de turbulente relatie van een jonge Vlaming en een Italiaanse actrice), voelde me niet betutteld en gaf me over aan de schrijver. Dat was in mijn twintiger jaren. Voorheen had ik wel jeugdliteratuur gelezen, zoals de boeken van Marc de Bel, en het prachtige verhaal De Indiaan in de kast (van de Britse Lynne Reid Banks), over een plastic figuurtje dat tot leven komt. Toch was lezen soms een gevecht. Als ik effectief een boek in handen had, genoot ik er wel van, maar bijna altijd was er iets anders dat mijn aandacht trok. De koele minnaar is het boek waarin alles op zijn plaats viel. De trage lezer die ik ben, zet iedere zin om in een frame, een beeld, maar niet bij dat boek van Claus: voor het eerst dacht ik niet de hele tijd na, en werd ik helemaal opgeslokt door het verhaal.’

Dempsey Hendrickx is een held. Dat is hij in het gelijknamige kinderprogramma Helden (Ketnet) en  ook in De Buurtpolitie, als agent. Samen met de vermaarde illustratrice Fatinha Ramos is de Antwerpse acteur het gezicht van de 51ste editie van de Jeugdboekenmaand, die draait rond helden en schurken. Geen medium dat het thema beter vorm geeft dan een boek. Bij helden denk je aan Spiderman en Zorro, aan films, maar de oorsprong van zovele heldenverhalen is niet het beeld, maar het schrift.

‘Geef mij maar het boek, sowieso’, zegt Dempsey. ‘Ik herinner me de magie van de Harry Potter-boeken, waar ik volledig in opging, om dan af te haken toen ik de films zag. Het beeld op het scherm klopte niet met mijn fantasie. Daarom is lezen zo schoon: je beeldt je de personages in, kiest zelf hoe ze eruitzien, hoe ze spreken, en je laat die personages doorwerken in je eigen leven, soms dagen- of wekenlang. Anders dan een film, die twee uurtjes duurt en een duidelijk begin- en eindpunt heeft, is een boek minder afgelijnd. Het dwaalt veel langer rond in je hoofd.’

Spelen met taal is wat Dempsey Hendrickx doet. A l’improviste met De Kevins, of doorwrochter in Woordwoeler, een bundel korte gedichten die hij vorig jaar uitbracht. Daarin laat hij woorden versmelten, zoekt hij nieuwe betekenissen, roept hij beelden op, en dat allemaal op een toegankelijke manier. Hij laat de woorden ook achter op straat, bijvoorbeeld aan de ingang van de dierentuin in Antwerpen: ‘Ik grrrauw van jou, voor leeuwig en altijger’, of op de stoep van bakker Aldo: ‘Kneed je uit tot in je broodje’.

‘Er is intussen een school die het woordwoelen heeft ingepast in de lessen Nederlands, wat fantastisch is. Door jongeren nieuwe woorden en dubbele betekenissen te laten bedenken, wakker je hun taalgevoel aan, en verklein je de stap naar het lezen.’