De leeswereld van Hans Bourlon

'Wie wij zijn, waar we vandaan komen en waar we naartoe gaan, dat boeit mij. Ik heb me ooit gewaagd aan een studie filosofie, toen ik achttien was, maar de ontnuchtering was groot. We begonnen met vier studenten en tegen Pasen schoot ik als enige over. Ik ervoer de filosofie als een soort wiskunde, zeker toen ik de godsbewijzen van Thomas van Aquino uit het hoofd diende te leren. Dat sloeg nergens op. Het voelde aan alsof er aan de toog op café interessanter dingen werden gezegd dan die zware, wiskundige filosofie. Maar mijn interesse in ons menszijn bleef behouden, ook na die studie. Daarom dus het mapje 'toekomst', en mijn liefde voor boeken als Sapiens van Yuval Noah Harari, en het werk van Alain de Botton. Landt hier een alien, en vraagt die zich af waar die is beland, geef hem dan Sapiens en alles wordt 'm duidelijk. Dat soort boeken, de filosofie light, schrijf ik helemaal vol met een stylo. Ik onderlijn, zet sterretjes, pen mijn eigen gedachten neer en kan na afloop zeggen dat ik er in 'gewerkt' heb. Klap ik zo’n boek tien jaar later weer open, dan kan ik mijn gedachten van toentertijd zo weer oppakken.'

'Een aantal jaar geleden werd ik peter van een Somalische vluchteling. Een schat van een kerel. Hij kwam hier aan en sprak natuurlijk geen woord Nederlands. In Somalië stuurden zijn ouders hem twee jaar naar een islamschool. Veel meer dan de Koran kende de jongen niet toen hij in België arriveerde. Ik vind dat misdadig. Zijn Nederlands wordt alsmaar beter. In het begin reikte ik hem strips aan, en kranten, en ik probeer nu ook zijn kennis te vergroten. Al is dat erg moeilijk. Nu kent hij K3 wel, maar van The Beatles heeft hij nog nooit gehoord. Hij las in het begin ook over dinosaurussen en dacht dat die nog leefden. Ook sterren en planeten kende hij niet. Dat bedoel ik met abstraheren: een goed taalbegrip leidt ook tot het goed kunnen inschatten van bijvoorbeeld afstand en tijd. Zoals de tijd dat de dino's leefden, en de afstand tot de maan. Maar van iemand die alleen is opgevoed met de Koran kun je niet verwachten dat het taalbegrip plots de hele wereld blootlegt. Het niveau van de perfectie is ook moeilijk te bereiken. Nederlands spreken is één ding, lezen ook, maar de laatste twintig procent van de taalverwerving is de moeilijkste, de meest complexe ook. Het is dat laatste stuk dat bepalend is en iemands kansen vergroot, of verkleint. Ik kan er niet genoeg op hameren: taalbegrip en onderwijs zijn met elkaar verbonden, en zijn van ongekend groot belang.'